Özgürlük terimi kullanılırken kuÅŸlar gibi olmak örnek verilir hep. Bir kuÅŸ gibi, hiç bir coÄŸrafi engel tanımadan, özgürce yükselmek ve istediÄŸi yere gitmek gerçekten rüya gibidir. Ä°nsan kuÅŸ gibi özgür olsa, hiç bir mekanı diÄŸerinden ayırt etmeyerek hergün baÅŸka yerde bulunmayı tercih eder miydi? Ä°lginçtir bunu yapabilecek konumda olan canlılar bu ÅŸekilde davranmıyorlar. Belirli bir kuÅŸ sürüsü, bir bölgeyi mesken tutarak sınırları belirli diyebileceÄŸimiz bir alanda yaÅŸamayı tercih ediyor. Göçmen kuÅŸlar var tabii ki fakat onlar da rastgele yerlere gitmiyor, gittikleri yerleri diÄŸer kuÅŸlardan farklı olarak bir mevsimlik deÄŸerlendiriyorlar. Yine bir aslan ailesi, uçsuz bucaksız bir ormanda rasgele yaÅŸamıyor. Artık yetiÅŸkin olup kendi ailesini kurması gerektiÄŸinde, bunun için uygun bir bölge araÅŸtırıyor. EÄŸer kendinden önce, göz koyduÄŸu bölgenin bir sahibi varsa ona meydan okuyor. Savaşı kazanırsa bu bölgenin yeni sahibi olup, o bölgede avlanma hakkına kavuÅŸuyor. DeÄŸilse araÅŸtırmasını baÅŸka bölgelerde sürdürmek ve uygun bir yurt bulmak zorundadır.

   Ä°nsan için, belirli bir bölgeye yerleÅŸip, belirli insanlarla münasabet kurarak bir çevre edinme, sadece fiziksel zorunluluk deÄŸildir. Ä°nsanın diÄŸer canlılarla bazı temel noktalarda ortak özellikler sergilediÄŸi bilinen bir gerçektir. Yurt edinme, bir topluluÄŸa mensup olma istenci bunlardan biridir. Son zamanlarda bilimin ilerleyiÅŸi karşısında duyulan aşırı hayranlık, bilimadamlarına duyulan aşırı güvene dönüÅŸmüÅŸtür. Onların bilim adı altında her söyledikleri, adeta kutsal bir metin gibi kabul görmektedir. Yurt edinme ve vatan sevgisi bu baÄŸlamda içgüdüsel bir davranış olarak ilkel bulunmaktadır. Ulaşım imkanlarının artışıyla daha sık seyahatlerin yapıldığı Dünya’da, halkların arasındaki kültürel yakınlaÅŸma sanat ve edebiyata da yansımıştır. Bu baÄŸlamda vatan sevgisi, yurt özlemi, düÅŸman v.s gibi kavramlar ilkel insan düÅŸüncesi olarak nitelenmeye baÅŸlamıştır. Günümüzde, bir bölgeye yerleÅŸmiÅŸ ve orada yetiÅŸmiÅŸ bir insan, ömrünün geri kalanını, iÅŸ imkanlarından dolayı baÅŸka bir yerde tamamlamak tercihinde bulunabiliyor. Bunun için gerekli vasıfları taşıması ve bir pasaport alması yeterli oluyor. Kabilesel farklılık ve bunun getirdiÄŸi yabancılaÅŸmadan kaynaklanan düÅŸmanlık esasına göre çizilmiÅŸ olan siyasal sınırlar sanki anlamını yitirmiÅŸ gibidir böyle anlarda. Ä°nsanlar bunu gördükçe daha fazla cesaretle sınırları sorgulamakta, bunlar olmasa daha rahat bir dünayada yaÅŸayacaklarına inanmaktadırlar. Günümüzde insan geçiminin temel kaynağı toprak deÄŸildir üstelik. Tarım ve hayvancılık çağında, topraÄŸa sahip olmamak, hayat hakkını yitirmekle eÅŸdeÄŸerdi. Åžimdi geçim topraktan olmadığına göre, onun için can vermek geçmiÅŸte kalmış bir yaklaşım olmalıdır diye düÅŸünülüyor. Çünkü insanın yeni geçim kaynakları olan fabrikalar her yerdeler. Sahipleriyse sizin hangi kabile ve dine ait olduÄŸunuzu önemsemez görünüyorlar. Bütün bu sosyal ÅŸartlar yanyana gelince insanlığı birbirine daha çok yakınlaÅŸtırıyor, tek bir çatı altında buluÅŸma hülyasını ateÅŸliyor.

  Ä°nsanların ancak bir topluluk halinde yaÅŸayabilecekleri, buna mecbur oldukları biliniyor. Peki bu topluluk kimlerden oluÅŸmalıdır? Kimlerle bir topluluk oluÅŸturmalıdır insan? Bunun en tabii cevabı kendi kanından olanlardır. Ä°nsan’ın en yakını öncelikle kendi kanından, kendi soyundan olanlardır. Sonra komÅŸularıdır; tanıyabildiÄŸi, ulaÅŸabildiÄŸi yerdekilerdilerdir. DüÅŸmanı ise uzakta, tanımadığıdır. DüÅŸmanlığını açıkça belli eden ve elindekine göz dikendir. Ä°nsan ne kadar uzak bölgelere ulaşır, ne kadar çok kiÅŸi tanıyıp onlardan emin olursa o kadar özgür olur ve bundan mutluluk duyar. Çünkü mutluluk bir anlamda emin olmak, emniyette hissetmektir de...Din bu anlamda vardır. Ä°nsan topluluklarının aynı inanca sahip olarak birbirine yakınlaÅŸmasını, birbirinden emin olmasını saÄŸlar. Din, Allah’ın insanlığa bir rahmetidir. Onunu sayesinde insanlık güvenle Dünya’nın bir ucundan diÄŸer tarafına gidebilir. Bir Budistin durduk yerde, zevk için mesela Amerikalı bir sapık gibi sokakta rasgele ve anlaşılmaz bir nedenle adam öldürmeyeceÄŸini bilmek az güvence midir? Ä°nsanların din adı altında sahip oldukları disiplinler sayesinde ne yapacaklarını ve ne yapmayacaklarını bilmek insanlık için bir rahmettir.

      Amerika keÅŸfedildiÄŸinde, kıta Avrupasından büyük göçler aldı. Geldikleri yerde mezhep ve ulusçuluk yüzünden birbirini boÄŸazlamakta olanlar, ÅŸimdi bu yeni topraklarda ortak düÅŸmanları Kızılderililer ve vahÅŸi tabiate karşın yeni bir birlik oluÅŸturabildiler. Ä°nsanların bir birlik oluÅŸturması için Ortak düÅŸmanın önemli bir faktör olduÄŸuna gayet açık bir örnektir bu. Demek ki, bir birlik meydana getirmek için kitlelerin biraraya gelmesi yetmiyor, bir de düÅŸman tanımlaması gerekiyor. DiÄŸer yandan, geliÅŸmelerini tamamladıklarında ve ihtiyaçları kalmadığında tebaası oldukları anavatanları Ä°ngiltereye karşı savaÅŸ açarak bağımsızlıklarını ilan ettiler. Böylece Avrupa soyundan gelenler yeni bir ulus kimliÄŸine büründüler.Yeni bir yurt edinmiÅŸler ve halihazırdaki düÅŸmanlarını bertaraf ederek yeni bir kimlik edinmiÅŸlerdi. Tabiatin kendilerine sunmuÅŸ olduklarından baÅŸkalarını pay sahibi yapmak istemiyorlardı. O dönemde Avrupa, en hümanist düÅŸüncelerin filizlendiÄŸi coÄŸrafya olmasına karşın menfaat ayrılığı, apayrı siyasal çizgilere sahip olmaya yetmiÅŸti. Bunlar bizlere insan toplulukların gerek yapay, gerekse doÄŸal olarak bir grup oluÅŸturmak zorunda olduklarını ve grubun kendilerini tanımlayarak Dünya coÄŸrafyasında bir yaÅŸam alanı(yurt) bulmak zorunda olduklarını gösterir. Yurt edindikleri yerde güçlü olacaklar, burayı baÅŸkalarından koruyacaklardır. Bu gerçek hayati önemde bir ilkedir. Bir din içerisinde basit sayılacak konularda çıkan ihtilaflar neticesi taraftar bulan mezheplerin, böyle bir siyasi bir düÅŸünceye temel yapılmak istendiÄŸini düÅŸünüyorum.  

      Ä°slam, insan tabiatini yok eden deÄŸil, onun önünü açarak serpilmesini amaçlayan bir dindir. Birlik olmak amacıyla bütün insanlığı, yahut aynı dinin müminlerini  zorbalıkla bir çatı altında birleÅŸtirmeyi öngörmediÄŸini düÅŸünüyorum. Fakat zaten bir birlik varsa, bunu bir nedenle, müslümanların aleyhine olarak bozmaya çalışanlara da en sert ÅŸekilde karşı çıkar. Hz. Ebubekir döneminde, Müslümanların Devlet’ine vergi vermeyi red edenlerin birincil tehdit olarak algılanması, ordunun ilkönce onların üzerine gönderilmesi sanıyoeum bu anlayışın sonucudur. Var olan birliktelikleri bozmak böylece toplulukların gücünü kırıp düÅŸmana yem etmek birincil tehdittir her zaman. Bunu anlayamayanlar, özgürlük, hürriyet v.s gibi sözleri terennüm ederek, batılı büyük projelerin birer unsuru olduklarını fark edememektedirler.

     Sonuç olarak ÅŸunu söyleyebiliriz ki, Dünya vatandaÅŸlığı gibi bir kavram henüz muhaldir, mümkün deÄŸildir. Günün birinde dünyayı bir merkezden tek bir süper devlet yönetse bile insanlar yine gruplaÅŸacak, kendilerini tanımlama ihtiyacı hissedeceklerdir. Hümanizm gibi erken dönemde batıda çıkmış olan kavramlar ütopya olarak insan hayallerini süslemeye devam etseler de, gerçekçilikten uzaklaÅŸmamak gerekiyor. Bunun yegane yolu insan tabiatini tanımak ve gereÄŸince hareket etmektir. Ä°nsan topraksız ve çevresiz olamaz. Nasıl ki bir kuÅŸ sürüsünün, okyanusta bir balık çeÅŸidinin yahut uçsuz ormanda bir aslanın yurdu varsa; insanın da olmalıdır, olacaktır. Orayı uÄŸrunda ölümü göze alarak savunacak ve vatan yapacaktır.

       Aksi söylemler bana hep, tilkinin sözlerine kanarak ÅŸarkı söyleme sevdasına düÅŸen, böylece aÄŸzındaki peyniri kaptıran karganın durumunu hatırlatıyor, nedense