PEKÄ°Ä°, eski adalet bakanı foyası meydana çıkınca kendisini nasıl savundu?
Özrü kabahatinden büyük, “Alevi olduÄŸum için üzerime yükleniyorlar” deyiverdi.
Bütün bir inanç camiasını kendisiyle özdeÅŸleÅŸtirerek onları da töhmet altında bıraktı.

BÄ°LÄ°NE ki belirli bir “maÄŸduriyet” kullanarak karşısındakini “mahcubiyet psikozu”na ve “siyaseten doÄŸru” riyakârlığına iten demagojiler artık kabak tadı verdi. Yetti!
Meselâ Kürt kimliÄŸi inkâr ediliyor ve dolayısıyla da onlar “mazlum” addediliyor.
DoÄŸru da, ama eÄŸer gaflete düÅŸer ve kan davası ve namus cinayetlerinin esas itibariyle aynı Kürtlerde yoÄŸunlaÅŸtığını dobra dobra söylerseniz, “ırkçı” damgası yiyeceÄŸiniz resmidir!
Ä°ÅŸte, CHP’li eski adalet bakanı da ÅŸimdi Alevi kimliÄŸini öne çıkartarak aynı ikircikli manevraya ve aynı “en iyi savunma hücumdur” taktiÄŸine baÅŸvuruyor. 
DiÄŸer bir örnekle, nasıl ki Ä°srail Yahudi soykırımını yukarıdaki “siyaseten doÄŸru” arenaya itekleyerek Siyonist politikayı eleÅŸtirenlere anında “anti-semit” yaftasını yapıştırıyor, Seyfi Oktay da Ehl-i Beyt inancı mensuplarının Sünni çoÄŸunluk tarafından baskıya maruz bırakılmış olmasını bir karşı silaha dönüÅŸtürerek, iÅŸi mezhebi platforma kaydırmaya çalıyor.    

EÄžRÄ° oturalım, doÄŸru konuÅŸalım ve o “siyaseten doÄŸru” ikiyüzlülüÄŸü çöpe atalım.
Åžimdi soruyorum: Her ne hikmetse ve sanki Alevilerin özel bir “hukuk istidadı”(!) varmış gibi, bilhassa Yüksek Yargı’daki aynı mezhep kökenli hâkim ve savcı yoÄŸunluÄŸu göz çıkartırken; artı, onların ceberut statükoyu idame ettirmek amacıyla vermiÅŸ olduÄŸu pek çok karar da kamuoyu vicdanını sızım sızım sızlatırken, siz hiç okka altına gitmiÅŸ olanlar birisinin “çünkü ben Sünniyim, onun için yüklendiler” diye sızlandığını duydunuz mu?
Hatta dediÄŸim gibi, aynı adli bünyedeki aynı yapılanma asla bir sır deÄŸilken, Oktay’ın tayin talimatlarıyla Alevi aidiyet arasında iliÅŸki kurmaya cesaret edene rastladınız mı?
Yukarıdaki “mahcubiyet psikozu” bizi korkutuyor ve utandırıyor ya, tabii ki hayır!
Bırakın bunları, baÅŸlarına kurdele sarıp “solculuk”(!) adına “ölüm orucu”na yatanların aslında düpedüz “Kerbela kültürü”nün uzantısı olduÄŸunu, çünkü Marksizmde “intihar mücadelesi”(!) diye bir ÅŸey bulunmadığını açık açık söyleyenini gördünüz mü?
O solculuÄŸun ne olup olmadığını bilen ve metafizik bir köylü inancıyla materyalist bir ÅŸehirli ideolojisi arasındaki farkın bilincinde olan birkaç istisna hariç, tabii ki yine hayır!
Aksi takdirde “çantada keklik” Alevilerden “müÅŸteri kaybedileceÄŸinin” resmidir.

ZATEN de temel mesele buradan, yani Alevilerin, Seyfi Oktay’ın kendisini bütün bir inanç camiasıyla özdeÅŸleÅŸtirmesine imkân saÄŸlayan ve onların statüko tarafından hep böyle bir “çantada keklik” olarak addedilmesine yol açan bir yekparelik sunmasından kaynaklanıyor.
Semavi iman tek bir dünyevi ideolojiye dönüÅŸüyor ve “biat bloÄŸu” olarak ÅŸekilleniyor.
Ne laik, ne de demokrat olan bu arkaik tablo giderek “maÄŸdur”u “maÄŸrur” kılıyor.
Ve Yunus Emre “Nice gaflet ile maÄŸrur olursun / Kervan geçer, yolda kalırsın / Billahi sonra çok piÅŸman olursun / Uyan ey gözlerim, gafletten uyan ” diye sesleniyor.