Yol boyunca, yollar boyunca veya bir yere iskân ettiklerinde sürekli soruyor, sorguluyor, sarsıyor. Muhtaç’ın bu süratten başı dönüyor. Aciz alışkındır. Sanki karlar içerisinde kaybolmaktan son anda kurtarılmış ve cesedi donmak üzere olan bir kimseyi uyarmak için çabalayan hemşire rolünü üstlenmiştir. Düşündürüyor, düşündürürken öğretiyor. Öğretirken bilfiil yaşatıyor. Yaşatırken öğretiyor ve düşündürüyor. Hiçbir nefesi boşuna almayacaksınız onun yanında. Herhangi bir hülyaya dalmaya fırsat bulamayacaksınız. Olan bitenin o kadar içinde, onlarla o kadar hemhal yaşamaktadır ki, bu dikkat, bu özen, bu titizlik geçen zamanın en kısa anını bile dolu dolu yaşamayı sağlıyor. Yaşanan mekânların her santimetre karesine dair bir hatıra yüklüyor hafızaya. Temasa geçtiği, münasebet veya muamelede bulunduğu insanlara dair ise her tavır ve her imaya ait bir röntgen filmi çekiyor. Tanıdığı/ tanıştığı insanların üzerine, taşıyamayacakları bir yük bir ağırlık gibi çöküyor. İnsanlar bundan çok korkuyorlar. Ama geçen zaman içerisinde o yükü rahatlıkla taşıyabildiklerini anlayınca bu kez tembellikleri ortaya çıkıyor. Kimi kaçış yolları arıyor kimisi utanıyor. Yalnız şurası bir gerçek ki kimse Allah’ın kendisine bahşettiği hakiki gücünü kullanmıyor. Ya farkında değil yahut kötü arzularının işine böylesi geliyor.