16 Şubat 1995 tarihli Gündüz’de son yüz elli yıllık politikaların sonucu olan olumsuz değişimler arasında, müspet veya menfi bir değerlendirme yapmaksızın, bir vakıa olarak not ettiğim önemli bir değişim de, edebi alanda aruzu tard eden şiirsel sanatımızın yerini  -hece vezni üzerinden- serbest vezne terk etmesiydi. Doğrusu bu değişimi menfiliklerin sergilendiği bir platformda zikretmek, aksine düşünceleri de belirtmediğimiz zaman bir haksızlık teşkil edebilir. Edebilir değil, haksızlığın ta kendisi olur. Aslında bizim kuşakta serbest vezin, estetiği dahi birtakım kayıt ve kalıplar içinde arayan, içinde boğulduğumuz şabloncu zihniyete bir isyan ve birtakım kurallar yığını altında ezilen neslimizin sanat alanında olsun bileklerine takılan zihinsel esaret kelepçelerini kırarak, ayaklarına bağlanan fikirsel prangalardan kurtulma özleminin bir yansıması olarak alkışlanmaya değer bir konumdadır. Ama ne var ki, bir süredir özü ve mazrufu algılama yeteneğinden mahrum bırakılan neslimiz, içine düştüğü entellektüel boşluğu, edebiyat alanında, biçimi ve zarfı tartışarak doldurmak zorunda bırakılmıştır. Çünki tartışmak ve meselesi olmak bir ihtiyaçtır. Bu ihtiyacın tabii ve verimli alanlarda tatmininin engellenmesi, bireyleri ve toplumu, sun’i ve zararlı alanlarda tatmin arayışlarına yöneltmektedir.